اللهم عجل لولیک الفرج
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان ترا که من هم برسم به آرزویی
به کسی جمال خود را ننموده ایُّ بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی
غم و درد و رنج و محنت همه مستعّد قتلم
تو بِبُر سر از تن من بِبَر از میانه گویی
به ره تو بسکه نالم ز غم تو بسکه مویم
شده ام ز ناله نایی شده ام ز مویه مویی
همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار چنگی
من از این خوشم که چنگی بزنم به تار مویی
چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی
چه شود که کام جوید ز لب تو کام جویی
شود اینکه از ترحّم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی؟
بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خُمِّ می سلامت شکند اگر سبویی
همه موسم تفّرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی
نه به باغ ره دهندم که گلی به کام بویم
نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام بویی
نه وطن پرستی از من به وطن نموده یادی
نه ز من کسی به غربت بنموده جستجویی
ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم نخواند
رخ شیخ و سجده گاهی سر ما و خاک کویی
بنموده تیره روزم ستم سیاه چشمی
بنموده مو سپیدم صنم سپید مویی
نظری به سوی رضوانی دردمند و مسکین
که بجز درت امیدش نبود به هیچ سویی
شعر : استاد رضوانی